Забележано е делфините намерно користат отров од рибата фугу за да доживеат благо „затемнување“.
Овој фасцинантен феномен, кој донекаде наликува на сцени од научна фантастика, покренува многу прашања за интелигенцијата на морските суштества, но и за природата на зависноста.
Замислете ја сцената: синиот простор на океанот, група делфини во игра, а потоа – изненадување. Еден делфин, па друг, внимателно се приближуваат до рибата фугу, онаа позната по својот смртоносен отров.
Но, наместо предатор и плен, гледаме необичен ритуал: делфините нежно ја стимулираат рибата фугу да ослободи мала доза на токсин, а потоа, како некој митски артефакт, ја пренесуваат еден на друг.
Како да се „надувуваат“ со морски воздух, а рибата фугу е нивната тајна опојна супстанца.
Ова не е научна фантастика, туку зачудувачки однесување документирано од Би-би-си, а подоцна потврдено од биолози ширум светот.
Невротоксинот тетродотоксин, летален во големи дози, предизвикува благ ступор, променета свест и состојба слична на транс во траги.
Се чини дека делфините точно знаат колку им е потребно за да го достигнат тоа ниво на блага екстаза, без фаталните последици од „сериозните“ дроги.
Повеќе од само љубопитност
Ова однесување оди подалеку од обична љубопитност. Во целиот процес постои очигледна намера, повторување, па дури и некаков вид социјална интеракција.
Дали сме сведоци на „употреба на супстанции за рекреација“ во животинското царство? Ако нашите најблиски роднини во интелигенцијата се вклучуваат во такви ритуали, тоа покренува подлабоки прашања за самата природа на свеста и стремежот кон изменети состојби.
Можеби делфините, со своите вечни насмевки и неверојатна интелигенција, несвесно ни испраќаат порака.
Порака за универзалната тенденција да се доживува повеќе од секојдневното, да се бара стимул што ќе го охрабри мозокот да создаде чувство на задоволство, без оглед на потенцијалните ризици.
Човечка лекција од морските длабочини
Токму тука лежи најважната лекција за нас, луѓето. Ако дури и делфините, со своите природни инстинкти и без притисокот на современото општество, можат да развијат повторувачки обрасци на однесување околу природните токсини, што кажува тоа за нашата ранливост?
Нашата способност да синтетизираме и рафинираме супстанции до невидени јачини само ја засилува оваа тенденција.
Зависноста, и кај делфините и кај луѓето, не е само хемиска реакција во телото.
Тоа е длабоко вкоренето во психологијата на однесувањето: во ритуалите, навиките, исчекувањето и силното искуство на „наградата“ што мозокот ја памети и постојано ја бара.
Овој маѓепсан круг лесно се формира, без разлика дали станува збор за риба фугу или многу посилни супстанции.
Приказната за делфините и рипката фугу нè потсетува дека патот до зависноста честопати е поплочен со љубопитност, желба за бегство или едноставно потрага по нови сензации.
Таа ни покажува колку е тенка линијата помеѓу стимулацијата и заробеништвото.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
