Целиот мој живот го посветив на семејството, чесноста и воспитувањето на моите деца да бидат добри луѓе. Мислев дека успеав. Мојот син – сопруг, татко, вреден човек, имаше сè. И тогаш почувствував дека нешто не е во ред.
Тој почна да излегува сè почесто и почесто без објаснување. Ќе речеше дека има некаква работа, а ќе се вратеше доцна, извалкан со изговори и со чуден поглед. И мирисаше поинаку. Мајката знае кога нејзиниот син лаже и не ѝ треба никој да ѝ каже.
Сè ми стана јасно еден ден кога случајно видов една соседка – жена десет години постара од мојот син, вдовица – како влегува во нашиот двор додека таму немаше никој друг. Ниту децата ниту снаата не ја видоа. Само јас. И не можев да верувам дека тоа се случуваше токму пред мојот нос.
Не правев сцена. Само го повикав и му реков:
„Јас знам сè.“ И нема да молчам. Твојата сопруга не го заслужува ова. А ни јас како мајка, не го заслужувам тоа.“
Тој молчеше. Зјапајќи во подот. Тој го призна тоа. Се обиде да се оправда, да каже дека се впуштил во нешто од кое не знаел како да се извлече. Му реков: „Сега ќе се извлечеш.“ Ако не знаеш како, ќе ти помогнам.“
Следниот ден седнав со снаа ми. Сè ѝ кажав. Таа не знаела, но нејзините очи ѝ кажуваа дека имала претчувство. Таа не врескаше, не плачеше пред мене – само рече: „Ја заслужувам вистината“. И таа ја доби.
На нејзино барање и моја строгост, мојот син раскина со соседката. Тој се врати дома, искрено се покаја и молеше за прошка. И фала му на Бога, мојата снаа му даде втора шанса. Не за него, туку за нивните деца и семејство.
А сосетката? Таа веќе не може ни да помине низ нашиот двор. Дури и да се приближи, знае дека мојот поглед е доволен. Не мора да викаш кога ја знаеш вистината – вистината доволно се слуша.
Мојот син знае дека го сакам. Но, тој исто така знае дека мајчината љубов не го штити гревот, туку вистината. А мојот дом го чував токму поради неа.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
