Со години сте се жртвувале, се грижеле, го сакале и го поддржувале вашето дете. И сепак, сега ве пречекуваат критики, осуди, па дури и отворено непочитување?
За жал, многумина од нас лично биле сведоци како, кога ќе детето ќе стане возрасно не е спремно да преземе дел од грижата за односот кон родителот, тие некогашни деца со возраста стануваат агресивни и нетолерантни кон своите родители повеќе отколку кон било кој друг во нивната околина. Немаат желба ниту трпение за нормален разговор, комуникацијата им е ретка, често груба и не сакаат да ја слушнат другата страна, на родителоот.
Тие “деца“ кои во меѓувреме станале возрасни луѓе не ни обрвунаат внимание на чувствата на родителите, нивните потреби и последиците од таквиот однос кои се видливи за нивните пријатели, па и нивните деца, кои од нивниот однос кон своите родители градат негативна слика за самите нив.
Многу родители во оваа ситуација се чувствуваат заробени во маѓепсан круг на фрустрација, вина и разочарување. Прашањето што најчесто си го поставуваат е: „Каде погрешив - и како можам да го поправам ова?“
Подемот на етикетата „емоционално незрели родители“ дури и кога е оправдана
Во последно време, сè повеќе возрасни деца отворено зборуваат за последиците од емоционално незрелото родителство. И додека навистина може да биде ослободувачко за оние кои поминале низ занемарување или дисфункционални врски, терминот сè повеќе се претерува со употреба.
Една грешка од минатото - и најискрената - може да се протолкува како длабоко предавство. Таквата црно-бела перцепција го отежнува уште повеќе поправањето на оштетените односи. Психологот и советник Џефри Бернштајн напиша повеќе за тоа.
„Зошто моето возрасно дете е толку неодговорно?“
„Како советник за родители со повеќе од три децении искуство, секојдневно добивам пораки слични на следниве (личните информации се редигирани):
„Нашиот 37-годишен син одбива да работи, нè манипулира за пари и постојано лаже. Сопругот и јас сме исцрпени.“
„Мојата ќерка има 27 години, сè зема, а ништо не дава. Ѝ обезбедивме образование, финансиска поддршка, деловни контакти - но ништо не се менува.“
„Мојот син има 34 години, тој е успешен, но сè уште ми се навредува за одлуката што ја донесов кога имаше 12 години. Не престанува да ја фрла со лутина.“
Ако некој друг во вашиот живот се однесуваше вака со вас, ќе поставивте граници или едноставно ќе си заминевте. Но, ова е вашето дете. Оној на кого му се предадовте со целото свое битие. И тие зборови болат - длабоко.
Родителските грешки не ве дефинираат
Можеби постојано ги преиспитувате минатите одлуки, преиспитувајќи ја секоја непроспиена ноќ, секоја одлука донесена со најдобри намери. Можеби се прашувате - дали нивниот гнев е доказ дека сте не успеале како родител?
Но, вистината е едноставна: Нема совршени родители. Вината и каењето се природни, но тие не треба да бидат основа на вашиот однос со вашето дете. Многу возрасни, особено оние кои се борат со ментално здравје или нерешена траума, изразуваат лутина кон своите родители - дури и кога тоа не е објективно. Заслужено.
Она што никој не може да ви го одземе е вашето достоинство, сила и стабилност. Тие стануваат ваши сидра во тешки разговори“, вели тој.
Кога комуникацијата станува токсична, обидете се со ова
Ако возрасно дете ве критикува, обвинува или омаловажува, наместо да се браните или да се повлечете, обидете се со следниве реченици:
„Разбирам што зборуваш, но имам свое мислење. Ајде да се согласиме да не се согласуваме - и да продолжиме понатаму.“
„Би сакал да разговараме посмирено, кога двајцата малку ќе ги смириме главите.“
„Не можам да контролирам како ми зборуваш, но верувам дека можеме подобро да се разбереме ако разговараме со почит.“
„Сакам да те слушнам, но важно ми е да зборуваме со допир на љубезност.“
„Јас избирам да останам смирен. Ајде да се обидеме заедно.“
Можете да поставите граници без да ги изгубите
„Не мора да трпите лошо однесување за да спасите врска. Не мора да враќате навреда на навреда за да го одржите авторитетот. И најважно од сè, не мора да се изгубите во процесот“, продолжува психологот.
Многу родители се плашат дека ако попуштат, ќе изгледаат слаби. Но, токму спротивното е - потребна е храброст за да се остане смирен, а не да се брани или да вика. Една едноставна реченица може да го промени текот на разговорот:
„Јас не сум твој непријател. Тука сум да те разберам.“
Зошто оваа реченица има моќ
Кога возрасно дете кажува тешки зборови, тоа често доаѓа од стрес, болка или нерешени емоции. Со реченицата „Јас не сум твој непријател“ покажувате дека не сакате конфликт, туку контакт. Не ја прифаќате улогата на „виновен“, но останувате отворени за дијалог.
Тоа не е слабост. Тоа е емоционална зрелост.
Како изгледа во пракса
Виновна:
„Мило доби стан од своите родители. Гледаш, некои родители знаат како да помогнат.“
Одговор: „Јас не сум твој непријател. Сакам да чујам како навистина се чувствуваш.“
Сарказам:
„Ти се снаоѓаш навистина добро во животот, ајде сега дај ми совет.“
Одговор: „Не сум против тебе. Само сакам да разберам што те мачи.“
Пасивна агресија:
„Нема проблем, како и секогаш, сè ќе направам сам.“
Одговор: „Не сум твој непријател. Сакам да те поддржам, ајде да разговараме како.
Од родител до емоционален водич
Целта не е да се „победи“ во расправијата, туку да се биде емоционално стабилен модел на углед. Со тоа, го учиш своето дете како изгледа зрелата комуникација, дури и ако не го признае тоа веднаш.
Не си таму за да ја трпиш нивната фрустрација, туку си таму за да покажеш како да сакаш и почитуваш, дури и кога боли.
Затоа, следниот пат кога вашето возрасно дете ќе „експлодира“, само длабоко вдиши и потсети се:
„Јас не сум нивен непријател. Но, можам да им покажам пример дека може и без гавга и тензии“
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
